Αυτό το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου όταν είχα αποφασίσει ότι «αρκετά με τη σύγχρονη λογοτεχνία και τώρα ήρθε η ώρα για να διαβάσω κάτι πιο κλασσικό».Όπως και με Τα Σταφύλια της Οργής, το διάβασα με την τρίτη προσπάθεια γιατί στην αρχή το κείμενο με ξένιζε. Ο λόγος, δυστυχώς μεταφρασμένος, μου φαινόταν ξεπερασμένος, ιδιαίτερος και σκληρός.
Όμως επέμεινα και τελικά το διάβασα και παρόλο που ακόμα δεν έχω πάρει την τελική μου απόφαση για τον Steinbeck, αυτό το βιβλίο ήταν πραγματικά μοναδικό.Βρισκόμαστε την Αμερική μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια ξεχασμένη επαρχεία με κεντρικό σημείο ένα ταλαιπωρημένο εστιατόριο- συνεργείο- σταθμό λεωφορείων, υπό τη διεύθυνση του Χουάν, γοητευτικού Ιρλανδομεξικανού, και της παραμελημένης συζύγου του Άλις. Από αυτό το ξεχασμένο και σκονισμένο μέρος περνάει ένα πλήθος διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων ξεκινάει για διαφορετικούς προορισμούς υποκινούμενος ο καθένας από προσωπικά κίνητρα, που συνήθως είναι διαφορετικά από αυτά που εκφράζουν. Μια εύπορη οικογένεια τριών, μια κοπέλα αμφιβόλου ύφους και ήθους, η σερβιτόρα του εστιατορίου που μετά από διαμάχη με την Άλις παραιτείται και ξεκινάει για την αναζήτηση του μεγάλου της έρωτα Κλαρκ Γκειμπλ και ένας πονηρός πλασιέ ξεκινάνε το μακρύ ταξίδι με ένα παλιό λεωφορείο που το οδηγεί ο Χουάν με τη συντροφιά του νεαρού βοηθού του από το συνεργείο, έναν έφηβο ο οποίο υποφέρει από σοβαρή ακμή, με όλα τα προβλήματα αυτοπεποίθησης που προκύπτουν από ένα αντίστοιχο πρόβλημα..
Μέσα από τις σκέψεις και τους εσωτερικούς διαλόγους των προσώπων βλέπουμε τις διαφορετικές πτυχές της μεταπολεμικής Αμερικής που στεκόταν σιγά σιγά στα πόδια της, αλλά και την ανασκόπηση που κάνουν οι ήρωες αναφορικά με τη ζωή τους μέχρι τη στιγμή που τους συναντάμε και αποφάσεις που παίρνουν για το μέλλον. Όλοι ψάχνουν τις απαντήσεις τους μέσα τους αλλά και στους άλλους, χωρίς τελικά να είναι σίγουροι για το τι ψάχνουν και τι θέλουν επί της ουσίας Εμείς σαν αναγνώστες δε θα δούμε ποτέ αυτές τις αλλαγές, και η αμφιβολία για το αν θα αλλάξει τελικά κάτι προς το καλύτερο είναι το κυρίαρχο συναίσθημα.
Ένα βιβλίο μελαγχολικό, βασισμένο στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων και ζωών. Τελικά μου άρεσε περισσότερο από ότι καταλάβαινα την ώρα που το διάβαζα….
Όμως επέμεινα και τελικά το διάβασα και παρόλο που ακόμα δεν έχω πάρει την τελική μου απόφαση για τον Steinbeck, αυτό το βιβλίο ήταν πραγματικά μοναδικό.Βρισκόμαστε την Αμερική μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια ξεχασμένη επαρχεία με κεντρικό σημείο ένα ταλαιπωρημένο εστιατόριο- συνεργείο- σταθμό λεωφορείων, υπό τη διεύθυνση του Χουάν, γοητευτικού Ιρλανδομεξικανού, και της παραμελημένης συζύγου του Άλις. Από αυτό το ξεχασμένο και σκονισμένο μέρος περνάει ένα πλήθος διαφορετικών μεταξύ τους χαρακτήρων ξεκινάει για διαφορετικούς προορισμούς υποκινούμενος ο καθένας από προσωπικά κίνητρα, που συνήθως είναι διαφορετικά από αυτά που εκφράζουν. Μια εύπορη οικογένεια τριών, μια κοπέλα αμφιβόλου ύφους και ήθους, η σερβιτόρα του εστιατορίου που μετά από διαμάχη με την Άλις παραιτείται και ξεκινάει για την αναζήτηση του μεγάλου της έρωτα Κλαρκ Γκειμπλ και ένας πονηρός πλασιέ ξεκινάνε το μακρύ ταξίδι με ένα παλιό λεωφορείο που το οδηγεί ο Χουάν με τη συντροφιά του νεαρού βοηθού του από το συνεργείο, έναν έφηβο ο οποίο υποφέρει από σοβαρή ακμή, με όλα τα προβλήματα αυτοπεποίθησης που προκύπτουν από ένα αντίστοιχο πρόβλημα..
Μέσα από τις σκέψεις και τους εσωτερικούς διαλόγους των προσώπων βλέπουμε τις διαφορετικές πτυχές της μεταπολεμικής Αμερικής που στεκόταν σιγά σιγά στα πόδια της, αλλά και την ανασκόπηση που κάνουν οι ήρωες αναφορικά με τη ζωή τους μέχρι τη στιγμή που τους συναντάμε και αποφάσεις που παίρνουν για το μέλλον. Όλοι ψάχνουν τις απαντήσεις τους μέσα τους αλλά και στους άλλους, χωρίς τελικά να είναι σίγουροι για το τι ψάχνουν και τι θέλουν επί της ουσίας Εμείς σαν αναγνώστες δε θα δούμε ποτέ αυτές τις αλλαγές, και η αμφιβολία για το αν θα αλλάξει τελικά κάτι προς το καλύτερο είναι το κυρίαρχο συναίσθημα.
Ένα βιβλίο μελαγχολικό, βασισμένο στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων και ζωών. Τελικά μου άρεσε περισσότερο από ότι καταλάβαινα την ώρα που το διάβαζα….
E.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου