Σε αντίθεση με αυτό που μπορεί κάποιος να πιστέψει με τον τίτλο του βιβλίου (με το ιδιαίτερα ενδιαφέρον εξώφυλλο), εδώ δεν θα βρει ιστορίες γραμμένες από τον Dahl αλλά ιστορίες άλλων που τις επέλεξε ο συγγραφέας, με κοινό παρανομαστή το θέμα τους: ιστορίες φαντασμάτων! Μέσα από σχεδόν 700 ιστορίες που διάβασε, ο Dahl επέλεξε αυτές τις 14 με κριτήριο όχι το πόσο τρομακτικές ήταν, αλλά με το βαθμό στον οποίο όπως είπε και ο ίδιος «μπορούν να σε ανατριχιάσουν, να σου ταράξουν τις σκέψεις σου».
Έχοντας διαβάσει αρκετές ιστορίες του Poe και έχοντας μια ροπή προς το μεταφυσικό θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά έμπειρο σε τέτοιου είδους διαβάσματα και πίστευα ότι λίγα πράγματα πλέον με τρομάζουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπεσα έξω με την πλειοψηφία των ιστοριών, που είναι όλες καλογραμμένες και καταφέρνουν να σε τραβήξουν σε ένα σκοτεινό κόσμο, αλλά δε σε τρομάζουν με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Χρόνια πριν τη μόδα του ψυχολογικού θρίλερ που ξέσπασε με την Έκτη Αίσθηση, ο Dahl καταφέρνει να μας μυήσει σε ένα κόσμο που τα ποιο τρομακτικά δεν είναι αυτά που βλέπεις, είναι αυτά που νιώθεις και αυτά που ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά δεν τα βλέπεις. Όχι δεν τρόμαξα την ώρα που διάβαζα…Όταν όμως κάποιες από τις ιστορίες κατακάθισαν στη σκέψη μου κατάλαβα ότι είχα επηρεαστεί λίγο περισσότερο απ’ όσο νόμιζα την ώρα που διάβαζα. Το Harry, το Playmates, το Sweeper και άλλες κατάφεραν να με κάνουν να κοιτάζω γύρω μου αμήχανη και ελαφρώς μουδιασμένη.
Ένα ακόμα θετικό του βιβλίου είναι το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ιστοριών, αν όχι όλες, είναι γραμμένες στις αρχές του 20ου αιώνα, με ένα λίγο ιδιόμορφο και ξεπερασμένο τρόπο γραφής, που όμως αντί να χαλάει το ύφος του βιβλίου, προσδίδει στη γοητεία του και το κάνει ακόμα πιο απόκοσμο.
Έχοντας διαβάσει αρκετές ιστορίες του Poe και έχοντας μια ροπή προς το μεταφυσικό θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά έμπειρο σε τέτοιου είδους διαβάσματα και πίστευα ότι λίγα πράγματα πλέον με τρομάζουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έπεσα έξω με την πλειοψηφία των ιστοριών, που είναι όλες καλογραμμένες και καταφέρνουν να σε τραβήξουν σε ένα σκοτεινό κόσμο, αλλά δε σε τρομάζουν με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Χρόνια πριν τη μόδα του ψυχολογικού θρίλερ που ξέσπασε με την Έκτη Αίσθηση, ο Dahl καταφέρνει να μας μυήσει σε ένα κόσμο που τα ποιο τρομακτικά δεν είναι αυτά που βλέπεις, είναι αυτά που νιώθεις και αυτά που ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά δεν τα βλέπεις. Όχι δεν τρόμαξα την ώρα που διάβαζα…Όταν όμως κάποιες από τις ιστορίες κατακάθισαν στη σκέψη μου κατάλαβα ότι είχα επηρεαστεί λίγο περισσότερο απ’ όσο νόμιζα την ώρα που διάβαζα. Το Harry, το Playmates, το Sweeper και άλλες κατάφεραν να με κάνουν να κοιτάζω γύρω μου αμήχανη και ελαφρώς μουδιασμένη.
Ένα ακόμα θετικό του βιβλίου είναι το γεγονός ότι η πλειοψηφία των ιστοριών, αν όχι όλες, είναι γραμμένες στις αρχές του 20ου αιώνα, με ένα λίγο ιδιόμορφο και ξεπερασμένο τρόπο γραφής, που όμως αντί να χαλάει το ύφος του βιβλίου, προσδίδει στη γοητεία του και το κάνει ακόμα πιο απόκοσμο.
Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου