Μια από τις εποχές που πάντα με γοήτευαν είναι η δεκαετία του ’20, με την εντυπωσιακή ατμόσφαιρα, τη jazz μουσική…Τη δεκαετία αυτή γράφτηκε και ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματα της σύγχρονης λογοτεχνίας, ο Μεγάλος Γκάτσμπυ, από τον F. Scott Fitzerald. Ένα βιβλίο που όση αναγνώριση δεν του δόθηκε όσο ο συγγραφέας ήταν εν ζωή, η αξία του μετά τον θάνατο του, όπως δυστυχώς γίνεται τόσες φορές, εκτοξεύτηκε στα ύψη και έχει μείνει εκεί εδώ και σχεδόν 80 χρόνια.
Την ιστορία μας αφηγείται ο Nick Carraway, θεατής και κριτής των δραματικών γεγονότων που εκτυλίσσονται στο East Egg, του Long Island. Ο Nick μένει δίπλα σε μια τεράστια έπαυλη, η οποία ανήκει στο μυστηριώδη Jay Gatsby, ο οποίος διοργανώνει πολυπληθή, μεγαλόπρεπα πάρτυ, στα οποία σπάνια εμφανίζεται ο ίδιος και οι ίδιοι οι καλεσμένοι του φαίνονται να διαδίδουν φήμες εις βάρος του. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε και το γάμο και τα προβλήματα στη σχέση της ξαδέρφης του Daisy με τον άντρα της Tom. Σε ένα από τα πάρτυ του Gatsby καλείται και o Nick, και μοιραία έρχεται η αρχή του τέλους. Οι σχέσεις, οι οποίες είναι ήδη τεταμένες καταρρέουν μην μπορώντας να αντέξουν τις αλήθειες οι οποίες εμφανίζονται αλλεπάλληλα και καταφέρουν μοιραία χτυπήματα στις ήδη λεπτές ισορροπίες.
Ο Fitzerald διαπραγματεύεται με αξιοθαύμαστη απλότητα τα προβλήματα μιας γενιάς που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά από ένα μεγάλο πόλεμο, τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων (οικογενειακών, φιλικών, ερωτικών) και τα προβλήματα μας χώρας που παλεύει με μια πληθώρα οικονομικοκοινωνικών προβλημάτων, όλα αυτά περιπλεγμένα μοναδικά και πασπαλισμένα με τη χρυσόσκονη που μόνο ο κόσμος των οικονομικά εύπορων μπορεί να έχει. Μέσα από τις περιγραφές του νιώθεις εσύ ο αφηγητής, βλέπεις και αισθάνεσαι τόσο ζωντανά όσο και ο Nick.
Ο ξεπεσμός έρχεται, σταδιακά….Όταν έκλεισα το βιβλίο μου ήρθε στο μυαλό αυτή η εικόνα: Να παρακολουθώ όλα όσα διάβασα μέσα από ένα καθρέφτη, με μεγάλη, βαριά χρυσή κορνίζα…Και ξαφνικά με ένα μεγάλο θόρυβο το τζάμι σπάει και οι εικόνες μου παραμορφώνονται και διαστρεβλώνονται.Έτσι κάπως τελειώνει…Αλλά ο αναγνώστης, παρά την αντιπάθεια που μπορεί να ένιωσε παρακολουθώντας τον ξεπεσμό δε μπορεί να μη στεναχωρηθεί έστω και λίγο με το άδικο τέλος….
Την ιστορία μας αφηγείται ο Nick Carraway, θεατής και κριτής των δραματικών γεγονότων που εκτυλίσσονται στο East Egg, του Long Island. Ο Nick μένει δίπλα σε μια τεράστια έπαυλη, η οποία ανήκει στο μυστηριώδη Jay Gatsby, ο οποίος διοργανώνει πολυπληθή, μεγαλόπρεπα πάρτυ, στα οποία σπάνια εμφανίζεται ο ίδιος και οι ίδιοι οι καλεσμένοι του φαίνονται να διαδίδουν φήμες εις βάρος του. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε και το γάμο και τα προβλήματα στη σχέση της ξαδέρφης του Daisy με τον άντρα της Tom. Σε ένα από τα πάρτυ του Gatsby καλείται και o Nick, και μοιραία έρχεται η αρχή του τέλους. Οι σχέσεις, οι οποίες είναι ήδη τεταμένες καταρρέουν μην μπορώντας να αντέξουν τις αλήθειες οι οποίες εμφανίζονται αλλεπάλληλα και καταφέρουν μοιραία χτυπήματα στις ήδη λεπτές ισορροπίες.
Ο Fitzerald διαπραγματεύεται με αξιοθαύμαστη απλότητα τα προβλήματα μιας γενιάς που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά από ένα μεγάλο πόλεμο, τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων (οικογενειακών, φιλικών, ερωτικών) και τα προβλήματα μας χώρας που παλεύει με μια πληθώρα οικονομικοκοινωνικών προβλημάτων, όλα αυτά περιπλεγμένα μοναδικά και πασπαλισμένα με τη χρυσόσκονη που μόνο ο κόσμος των οικονομικά εύπορων μπορεί να έχει. Μέσα από τις περιγραφές του νιώθεις εσύ ο αφηγητής, βλέπεις και αισθάνεσαι τόσο ζωντανά όσο και ο Nick.
Ο ξεπεσμός έρχεται, σταδιακά….Όταν έκλεισα το βιβλίο μου ήρθε στο μυαλό αυτή η εικόνα: Να παρακολουθώ όλα όσα διάβασα μέσα από ένα καθρέφτη, με μεγάλη, βαριά χρυσή κορνίζα…Και ξαφνικά με ένα μεγάλο θόρυβο το τζάμι σπάει και οι εικόνες μου παραμορφώνονται και διαστρεβλώνονται.Έτσι κάπως τελειώνει…Αλλά ο αναγνώστης, παρά την αντιπάθεια που μπορεί να ένιωσε παρακολουθώντας τον ξεπεσμό δε μπορεί να μη στεναχωρηθεί έστω και λίγο με το άδικο τέλος….
Ε.
Εξαιρετική η αφήγηση..του ξεπεσμού. Και η αντίστοιχη παλιά ταινία με τον Robert Redford και τη Mia Farrow, έμφαση στο ίδιο πράγμα είχαν δώσει. Οσο για το τέλος ..ίδια γεύση δεν δίνει τελικά;
ΑπάντησηΔιαγραφή